Tětě-á-tětě

TO THE GRASPING PROLETARIATS
YOUNGER MY AGE

Have I told you it's not a bed of roses?
Who can forget Wang Yang Ming
in those fateful nights of
the Great Proletarian Cultural Revt'n
I can't, I cant.

We who must transcend
from the bourgeois origin
and submit to antagonistic
class contradictions,
unacidic collective debates
Painful everyday, painful.
variety of antagonisms.
Brace for yourselves.
You said you want to go to
the countrysides?
Barefoot. Stranger.
Versus the cool western wind
Never forget to look for the
western side of your tree
at 6 o'clock in the evening
Your only consolation.
Embrace it.

Hush, my dear little boy, hush
You'll be near.
Persevere. Persevere.
Get your cancer sticks
and discern not on the smoke
it emits

Yes, it is a bed of roses.
Not for me, but for you.
It is for the faceless
whom we fought for
through the years.

Please kiss the first dawn
of victory for me.



YOUNG ONE'S REPLY TO THE UNDYING
PROLETARIATS OF THE OLD


The daybreak opens with arms wide open
Embroidering the red sun would be
disappointing and malevolent
in the eye of the bourgeois
But yes, we can! we can!

We are to commit class suicide
to unwrap ourselves
from the bourgeois bearings,
to succumb and give birth
to a new life - proletariats!
In which we are conduct of becoming
Painstaking and crucial.
Persevere. Persevere.
And yes we would venture
the countrysides!
Barefooted and vulnerable
against the wrath of the western wind.
We'll never forget
our everyday living with the peasants
They're the ones whom
we can rely upon
We will bind them.

We would follow the trace of your footsteps
True, you said i am the captain of my soul
I am to use this will
to set the captives free
At the end of the long run,
we are the protegĕ
of the undying proletariats
of the old

In the presence of antagonistic
class contradictions
We -the people- struggle for commitment
A debt of gratitude for your wisdom
We find clarity to oversee the society
your souls will inhibit within.
If, for instance, we fail to bring
your flesh in the time of triumph,

We will kiss the first dawn
of victory for you.

Kauban

Susama sa usa ka nagdilaab nga kalayo ang gibati sa kasingkasing ni Roman. Dili mawagtang sa iyang alimpatakan ang mga panghitabo niining naiging mga adlaw. Tulo ka adlaw gumikan karon, gipadad-an siya ug suwat-pagpanghulga inubanan sa tulo ka bala sa 45 nga pusil sulod sa usa ka sobre. Dili na ni bag-o kaniya, nakasayud na siya aning panghitabua - nadawat ni Marco panahon bag-o siya naabduct. Imbis nga mahadlok, mas nihupot si Roman sa iyang gipakigbisugan. Wala siya'y makita nga sayop sa dalang iyang gisubay.

Hapit upat ka bulan na ang milabay sukad nakita ang dunot nga lawas ni Marco sa lasang gikan sa pagkawala niini. Masubay nga gitorture usa - agi sa mga paso sa sigarilyo ug bun-og sa kalawasan sa biktima - bag-o gisilutan ug kamatayon ang batan-ong si Marco.

Si Marco, usa ka maayong anak-sa-buhat: nailhang madasigong aktibista ng LFS; kritiko sa inutil ug dautang gobyerno; ug hingpit nga maayong kauban kang Roman ug sa iyang mga higala. Ug tungod sa kahalang sa mga ginabuhiang istorya kada magbatbat sa rally, wa masalbar si Marco gikan sa pagkapasista sa rehimeng Arroyo. Isa ra si Marco sa hapit libong biktima sa extra-judicial killings sa Pinas - obra maestra sa estado diin bisan usa niini wala pa matagaig hustisya.

---------------o---------------

Unang nag-ila si Roman ug Marco sa signature campaign batok sa komersyalisasyon sa edukasyon, usa ka lakang sa LFS nga gilunsad gawas sa gate sa unibersidad. Naintriga ug naingganyo si Roman sa mga binuhat ni Marco, butang nga nagtukmod sa duha aron magsuod ug ayo.

Hisgutanang katilingban ug sulbad sa sakit niini, si Marco ang naglahad ug nagpalawig sa tanang kahibalo ni Roman -kaniya siya nagkat-on. Dato ang Pilipinas apan nagkalisud ang mayorya sa katawhang Pilipino; wala matarong ug apud-apud ang aduna sa nasud; ug ang sakit, gigamit kini sa adunahan arun pahimuslan iyang isig katawo. Ang kalisud sa kalibutan mas napasimple tungod kay matngon kining ginatuki ug ginatun-an sa LFS - kun diin so Marco usa ka aktibong membro ug nagalihok.

Sa natad sa simpleng panginabuhi, nakita ni Roman kang Marco ang usa ka ehemplo sa yanong masa. Wala nagdamgo si Marco para sa iyang kaugalingong kahalipay (ang madato sulod sa usa ka semipyudal-semikolonyal nga katilingban). Ang bugtong pangandoy niya, ang mahatag ang dugay nang gihikawan nga demokratikong katungod sa masa, katungod nga dili makapangyatak sa katungod sa uban. Ug kung muabot kini nga higayon, mamahimong patas ang tanang tawo.

Gihalad ni Marco ang iyang kaugalingon diha para alagaran ang masa sa bisan unsang pamaagi: paggahin ug oras ug panahon, sakripisyo ... kamatayon. "Pakigbisugan ang interes sa masa nga wala naghunahuna sa kaugalingon ug wala naghulat ug ikabaylo", mga istoryang mitatak gumikan kang Marco - ang impluwensiya nga gibilin kang Roman isip usa ka kauban ug katimbang.

Si Marco pud ang mitabang kang Roman aron mahikmata kini - kuhaon ang lapok sa nawong - og mulihok para bag-uhon ang dugay nang dunot nga sistema. Nauna man si Marcong naglihok, dungan man sab silang nilambo ni Roman sa pag-atubang sa matag kontradiksyon: ang pagpanglingla sa estado sa katawhan; pagpakaylap ug sayop na panghunahuna sa burgesya; pagpabiling buta-bungol sa katawhan; buktot nga ideya sa kaestudyantihan taliwala sa grabeng kalisud; ug ang panagbangi sa hut-ong.

Si Marco ... inspirasyon ni Roman sa pag-asdang sa interes sa halapad nga masa.

---------------o---------------

"Ang sakripisyo ni Marco, dili muungot ug dili masayang!", sulod-gawas nga hunahuna sa utok sa estudyanteng si Roman. Kapin tuig napud siyang nahimong maayong mass leader ug human rights worker. Nagplastar ug usa ka stool sa gawas sa ilang purtahan, tama ra nga makita niya ang kalangiton ug ang palibut sa gawas sa balay.

Lalom na ang takna sa kagabhion ug hayag pa kaayo ang bulan. Gumikan sa pagkahanap, nagsumikad ug nagpatin-aw sa ngitngit nga langit. Sa pagmuni-muni sa gawas sa balay niabot na usab sa kahimatngon ni Roman nga pakusgon pag-ayo ang wala nahumang pakigbisug ni Marco - ang batan-ong way laing gihandum kundili iasdang ang interes sa mga gipahimuslan ug kabus.

Apan wala niuyon ang kanindot sa gabii kang Roman. Nahanaw ang kahilom sa nisunod nga mga panghitabo. Tulo ka buto ang nialingawngaw gawas sa ilang balay.

Si Roman - sama ni Marco, nakigbisog usab para sa gipangdaugdaug - hilom nga nagsandig sa bangkong iyang gikahilunaan, wala nay malay ... nagtulo ang dugo.

Rally Boys

Ako si Jepjep, sampung taong gulang, palaboy, at ulila sa ina. Ni minsan di ko natikman ang mabuhay ng inaalagaan ng isang ina. Bata pa lang daw ako nung magpatiwakal ang aking nanay. Ang kwento ng chismosa kong tyahen sakin, yung nanay ko di na raw nakatiis sa grabeng hirap ng buhay - kakaramput na pagkain, lubog sa utang, kahit pambili ng singkong asin mahirap mahanap. Panahon daw kasi nun nung nawalan ng trabaho ang tatay. Natapos na daw kasi yung kontrata niya sa pinapasukan niyang kumpanya. Medyo matagal din siyang hindi nakakita ng trabaho. Kaya ayun, si nanay...

Si tatay naman mabait, yun nga lang, pag umuuwi siyang lasing parating nagagalit at nanggugulpi. Kaya nga andito ako sa kalye ngayon, tatambay-tambay kasama si Boy. Takot ako, baka kasi galit na naman si tatay pag-uwi niya mamaya. Wala na kasing maisasaing eh, wala nang bigas (naubos kaninang umaga).

"Oy Jepjep, tignan mo yun oh" sabi ni Boy sabay kuhit sa likod ko. Napalingon naman ako agad. Unang nasilayan ko - mga taong nagtipon-tipon at isang malaking piktyur ng demonyo. Kahit malayo, litaw parin ang mukha ng nasa piktyur.

"Ano yan?" tanong ko kay Boy sabay kamut sa batok. "Si Gloria yan tange! Siya daw presidente ng Pilipinas, lika lapit tayo!" sagot niya habang kumaripas ang takbo papunta sa mga taong nagbubuhat nung dambuhalang larawan ng demonyo. Ayokong magpaiwan kaya sumunod ako kay Boy. Nasa malapit na kami nung malaking piktyur ng demonyo nang nakuha ang atensyon ko ng malalakas na mga sigaw...

"Gloria, Tuta!", paulit-ulit na sigaw ng mga taong nagtitipon (hula ko mga estudyante sila base sa anyo nila). May dala-dala silang parisukat na kartong papel na may mga titik at guhit. Matagal nakong hindi nagsasanay magbasa eh, hanggang grade 1 lang kasi natapos ko at matagal ko nang nakalimutan ang turo ni teacher. Minabuti kong ipabasa kay Boy kung anong nakasulat sa parisukat na kartong papel. Ang sabi niya, 'Ust JMA!'. Basta parang ganon, si Boy kasi nakaabot pa ng grade 3 kaya mas bihasa siyang magbasa at sumulat kesa sa akin.

Hindi nagtagal me biglang lumapit na mama, mapayat at matangkad, at medyo maiksi ang buhok. Nagpakilala siyang siya si kuya Bel. Tinanong niya kung gusto ba naming sumama ni Boy sa kanilang rali, magmamartsa daw sila. Wala naman kaming pinagkakaabalahan ni Boy ngayon at ayaw ko pang umuwi kaya okey lang na sumama kami (mukhang enjoy naman sumama eh). Binigyan kami nung kartong papel ni kuya Bel matapos akong nagpakita ng positibong pagsang-ayon sa tanong niya. Medyo malaki yung parisukat na kartong papel, kinailangan kong abutin ang bawat dulo nito. Hawak-hawak ko yung parisukat na kartong papel habang labas ngipin ang ngiti ko kay Boy (nasisiyahan ako sa ginagawa namin parang naglalaro lang kami). Nagsimula na kaming maglakad. Nagmartsa kami mula sa tapat ng isang eskwelahan at medyo malayo ang nilakad namin - pinawisan nga ako.

Habang naglalakad, panay sigaw ng mga taong kasama namin. "Gloria, ibagsak!" sa kana't kaliwa. Nasa harap ko ang malaking piktyur ng demonyo. Di ko maiwasang mapatingala at tignang mabuti ang piktyur (kasi parang nakita ko na yung mukha na yun dati). Ang ingay namin kasi pati mga tao sa gilid nung kalsada napapalingon din samin. Marami sa kanila bumabati, at nakikisabay, marami ding nagmamasid lang. Nung naglalakad kami, napatanong bigla si kuya Bel kung anong mga pangalan namin. Tingin ko hindi naman siya mukhang masamang tao kaya't minabuti kong sumagot para sa amin ni Boy.

Dumating na nga kami sa lugar kung san kami hihinto at pipila ng nakahanay - dala-dala yung mga kartong papel, flags at yung malaking piktyur. Wala akong masyadong matandaang nakasulat dun sa mga flags maliban dun sa pula na may mga malalaking titik na LF at S. Nagpaalam sandali si kuya Bel, tapos bigla niyang hinawakan yung parang microphone (kasi lumalakas yung tunog kapag nagsalita ka habang itinatapat mu yung bibig mo dun), at naglakad papuntang gitna - tamang tama para siya'y makita.

Nagsalita na si kuya Bel, nawala yung maamo niyang mukha at para siyang galit, parang si tatay. Medyo mahaba yung ulat niya pero nakikinig naman ako. Bukam bibig ni kuya si Gloria - tingin ko yun ang kinakausap niya. Nalaman ko na siya pala ang dahilan ba't kami andito, nakalinya at nagsasalaysay ng mga hinanaing namin. Nasabi niya na maraming naghihirap ngayon subalit wala man lang ginagawa si Gloria. Tama si kuya Bel, marami na ngang naghihirap at tingin ko kasama kami ni Boy dun. Kasi minsan, isang beses lang akong kumain eh minsan ganun din si Boy. Wala naman kasi akong pambili ng bigas, mahal pa naman ang kilo ngayon.

Nakita ko panay turo ni kuya sa amin ni Boy. Sinasabi niya na si gobyerno ay walang inatupag kundi nagpakasasa sa pagpapayaman. Wala daw siyang plano na tulungan ang mga dukha, dugtong ni kuya Bel. Magulo pero medyo nauunawaan ko si kuya. Anong malay ko ba't nabanggit niya si gobyerno, di ko naman siya kilala. Pero tantya ko, si gobyerno si Gloria - yung demonyong mukha sa malaking larawan.

Habang nagsasalita si kuya Bel, nagmamasid ako sa palibot. May isa mula sa hanay namin, nag-aabot ng mga papel sa mga dumadaan. Yung isa namang mama, nakaitim ang damit tapos me sombrero at sheyds biglang nilapitan si kuya Bel at nagpiktyur gamit ang cellphone niya - di namin siya kasama.

Natapos nang magsalita si kuya, sinubaybayan ko kung san ang tungo niya. Papunta sa lalaking me hawak ng maykropon. Sa likod nung lalaki meron ding lalaking me karga-kargang kamera (alam kong kamera yun, nakakita nako ng ganun minsan nung nakikinood ako ng Wowowee sa kapitbahay). Nagpalitan sila ng salita at nagkamustahan pagkatapos.

Matapos makipagkwentuhan ni kuya Bel sa mama, isa-isa kaming inabutan ng sirang kamatis. Pumagitna yung humahawak ng malaking litrato ng demonyo. Nang magbigay ng senyales ang kasama namin, naglipana ang mga kamatis sa kaliwa't kanan at likuran ko. Lahat dumapo sa malaking mukha ni Gloria, isa-isang nawawasak. Hindi naman kami nagpahuli ni Boy, inilapag ko ang kartong papel na hawak ko at binato ko yung ilong niya - sa may nunal. Ang sarap sa pakiramdam, nabitin nga ako't naubos ang mga kamatis.

Nagsimula na kaming mag-empake pauwi nung balikan kami ni kuya Bel. Humingi siya ng sori at naiwan niya kami ni Boy kanina. Habang nagbabalot ng mga dala-dalang gamit, panay salita ni kuya Bel sa min (wla na yung galit niyang mukha). Nagkwento siya samin, sabi niya dapat nag-aaral daw kami ngayon at hindi na raw namin problema kung san huhugot ng panggasto dun - problema na daw ni gobyerno, ni Gloria. Sana nga makapagtapos ako ng pag-aaral, pangarap kong maging abogado (ipagtatanggol ko ang mga inaapi). Pero di nako umaasa, kasi tingin ko hanggang pangarap nalang yun eh. Sabi ni kuya Bel sira daw kasi yung sistema ng lipunan, tinatakda ng US at ni gobyerno kaya't maraming naghihirap at nagugutom. Medyo hindi ko siya maintindihan pero parang nakuha ko na kung anong ibig niyang sabihin - ang sistema ang nagpapahirap sa amin.

Natapos na kaming magbalot, niyaya kami ni kuya Bel na sumabay na sa kanila pauwi, kakain raw muna ng hapunan. Gutom narin ako at tinanong ko si Boy kung ano say niya (panay tango niya ibig sabihin oo). Nagngitian kaming dalawa ni Boy, natutuwa kami dahil meron na kaming bagong natutuna't nakilala, me libreng pagkain pa! Sana sa susunod na rali makasama kami uli - tulad nang ganito. Gusto ko pa kasing matuto. Balang araw, magiging kagaya din ako ni kuya Bel - di man siya abogado, ipinagtatanggol niya naman kaming mahihirap!

Balang araw...

Victor

The east is where the sun rises,
When that time comes,
The sun would be red!
Ablaze, with scorching heat
That would burn the maggots alive:
For the strength of the weak,
The scorching sun!
Will turn the oppressors down.
That very time will come,
when the lark's flock will sing.
A song of liberty
A song of sacrifice;
A tribute to the people's
never failing struggle.
For each price entails sacrifices,
And each sacrifice entails freedom!

Confession of a Tightwad Grown-Up

It was all marked in the pages of my memory now. Lad was sitting on a monoblock chair. Smiling alone outside the gateway, staring at the starry sky. It's almost midnight, who else among us would do that aside from him? He's reminiscing the history again.

He was not just a mere friend but rather a brother to me even when we were still young and innocent. Good thing we aren't as innocent as we were before. I know alot of stories of his love. He use to tell me everything about it. Detail by detail, repeatedly, oh how would I forget?

Lad and I were of opposite polar regions on attitudes and behavior. I'm slow, he's quick. I'm the anti-social and he's the heart of the crowd and blah blah blah. One thing that makes us collide is that we always share the same cup of tea. Of course we end up hurting ourselves. Well I don't know about him, but I do. Too bad, in most cases I'm always the jerk and he's the breadwinner.

Anyway, I'm happy as he is now - really. Him with his soon-to-be gf, the girl whom i also love. Funny how life works right? But this is the real story. I never hated him for who he was. I hated him because out of all the millions of guys in this planet, why on earth that he never fails to become my rival?

I'd still remember the first time we both met Erica - yes, she's the one. We're on our way to conduct a medical mission somewhere when we joined Erica's company. We are about to stay a couple of nights there. At first glance, Erica wasn't that appealing, only that she's a bubbly person. Then she captivated my heart. Due to being a shy guy, I always ask for Lad's help - he's good at this I tell you. And I thought that this would serve as my love story (guess not). It turned out I'm the one who's helping him to catch her heart. As they say, two heads are better than one. I plan for him, he does the initiation.

That final day was over yet they're still together, holding each other's hand like they never will. Cute. The night was sharp that everyone became tired and fell asleep - others were even snorting, gross. And Dew was also gently sleeping, like a baby in its crib.

Lad chose to prolong the night as he lay close to her, watching her promising face - witnessing an angel from heaven resting in peace. Beautiful. he didn't notice I was widely awake... observing. How my heart aches, I can feel the bitterness of the world like the World Trade Center collapsing. I was envious. So goes the never winter nights.

------------------------------------------------------

this short story was made out of nothing. it's my first short story. anything on above mentioned were off relating to the real me, i swear. bwahahahaha

*bula bula ang baba*

The Noble Songster of Jamille's Master Piece

Tis' not Charle's Wain's edifice
that bemuses me
Nor thus Cynosure's price
intimidates me
O' E'en the Ire's finest Ard Ri,
cannot muster thee

Tis' not Shurnarkabtishashutu's name
who puzzles thee
Nor the plucky Spartan's fame
that fascinates me
Not the rhetoric of a lover
that maketh bloom of a maiden's liver

Tis' not Leonardo's astute art
who could paint tis' warrior's heart
Because the reason behind all o' these:
The noble songster of jamille's master piece -
A verse of perennial extremity,
Way lain, ikaw ra jud lagi.

*rolling on the floor laughing*

-sar lang, wahahaha. bitaw ue, tinuod ikaw ra lagi. whoever you are. :3

Time

a time to ponder and realize.

a time for getting-to-know experiences.

a time to develop the feeling.

a time to share and spare another love.

a time... to give life.

Poison and Antidote

The government, the maggots' lair.
vowed to serve the public
for once, never did!
words contaminated with venom
a hazardous toxin
fed upon the hungry and the dying
you guilty vultures,
with all your fallacious promises
outwardly spoken to them:
the struggling and exploited.
here they are,
asking for your debts
but what did you do?
coerce them,
kill them with your fangs!
it'll soon be over.
the wrath of the people
will punish you to death!
ten thousand years,
maybe too long
but still our rank
will remain and never fade!
our class struggle will stand
all be stronger, shout:
"Long live the suffering people!
Long live the revolution!"

Stellar

The first one was born
after a long hour of agony
vainly waiting for some
miracles to happen -
Or something like that

And here goes another star.
willing to reveal its beauty.
just needing some time
to twinkle brighter.
brighter, sigh.

And another one, and
here's also an another
like a crowd - outside the gate
making some scratching sounds
hum strum hum strum
a serenade, for
the charm of the night

I collide. You blend. They fuse.
We permeate.

October

Sing!
The heavens cry out.
Sing!
The world falls out.
Sing!
The tune grumbles out.
Sing!
The music laughs out.
Sing!
The lyrics dance out.
Sing!
The mind hears out.
Sing!
The heart speaks out.

Sing.

*intoxicated*

Oops. Sorry.

*ellipsis*

I may not have the best talent
to sketch your sweet face,
I may not be as present as always
just in case you need me,
I might not tell you all the adorations
this planet could have,
I might not write all the flowery words
just for you,

Deep down in my heart, I know
I wanted the best.

To draw, to do, to say, to write,
To care and to love ...

You.

*smayli*

Seven

Rose. Leaf. Road.
White. Green. Empty.
Broken. Mug. Page.
Entente. Bitter. Crumple.

Daylight. Walk. Sip.
Loud. Adroit. Beat.
Sound. Thick. Bunch.
Silence. Stiff. Factotum.

Stare. Puff. Lean.
Black. Smoke. Near.
Vine. Pierce. Touchstone.
Whip. Deuce. Live longer.

Two

Zephyr. Blink. Think.
Calm. Swift. Abrupt.
Love. Hug. Kiss.
Smile. Laugh. Hold.

Late. Strum. Music.
Morning. String. Melody.
Grace. Tap. Drowse.
Tranquility. Linger. Sleep.

Pillow. Sense. Cut.
Soft. Sing. Fingers.
Hair. Brain. Eyes.
Stretch. Run. Dream on.

If

If you're around...
i glance at you
closely look,
your adorable face
the happy smiling facade


If we find time...
we'd be together
discreet conversations
accumulated a fortress
that attempts to reach
your very heart


If you're gone...
I still hope
to see you again
distance doesn't hinder me
from missing you


If time permits...
i could sit beside you
hold your hand,
stare at you
till hell freezes


If not for you...
I wouldn't know heaven
and angel - You are
rekindled my relinquished heart
that it could glow
and shine for others